Shoes. And more shoes.

July 3, 2010 (Saturday) - Hindi ko masyadong alam kung ano ang nangyari saken at biglang naging apple of my eye ang isang brand ng shoe. Kaya ang ending, para akong namakyaw ng sapatos kanina.

1. Ferrari Edition which I bought first.

2. Sinundan ng very comfy na partner na to.

3. After 20 minutes ng pag-iikot sa shop, nasundan naman ng pang-Friday shoe.

4. And this one na cool na cool ang dating nung nakita ko. Para kasi syang kulay ng L lens ng Canon.

5. Then my favorite color combination forever

Matapos ako bumili ng limang sapatos within one hour, I moved to another shopping mall para mag-dinner, pero nauwi na naman sa isang sapatos na nagawan ko ng excuse para bumili - kasi nasira ang running shoes ko ;-)

Ang sarap magturo ng magturo ng sapatos, at ang sarap magpabili sa sarili ko dahil walang katanggi-tanggi.

Canon EF 70-200 2.8L IS II USM

June 10, 2010 (Thursday) - has become a memorable day for me because it was the day I have never expected would ever happen on me .... Without further ado, I finally got my new babe ....

Grabe ang kaba ko nung nalaman ko na dumating na ang Singapore stocks, ilang buwan din ako na nag-plano na lumipad sa Hong-Kong ng balikan lang, para lang talaga bilin ang kapana-panabik na lente. Then the news finally has broken, kaya after work, sugod ako sa suking tindahan. Walang sabi-sabi, withdraw ng pera at umuwi akong hindi mai-explain ang ngiti ko.

Cindy's Prenup Photoshoot

It was on June 5, 2010 (Saturday) when I woke at 5:00AM for my friend, Cindy's prenup photoshooting. It was, as I considered it, my very first professional (daw) free photoshooting service. The photos are not yet published elsewhere, but as the owner of the shots, I, and I alone has the copyright. And I thought, it is theoretically legal to post few of the shots I took. Location, Botanical Garden.

Sugod ang buong tropa sa location, with Wini and Tonet and Me as the official shutterbugs of this event.

And here are the sample shots:

Long Weekend

That long weekend started on the eve of May 27, 2010 - Thursday. Isang matinding pagkabagot ang inabot ko while I was watching TV in my room. Ang male gimmick buddy is out of the country kaya wala akong mahatak na gumimmick on a late night. Then suddenly, nagka-idea ako na lumabas na lang mag-isa with my camera (although plan ko na din na ito ang gagawin ko in case mainip talaga ako sa bahay) at sumugod ako sa Raffles Place.

With everything I need and I want, nag-umpisa na akong mag-click ng camera. Nakakatuwa pala sa Raffles at around 11PM, kasi ine-expect ko na solo ko ang place, pero yun din pala ang time ng mga serious photographers, kaya nakapila kami sa pag-shot ng nagniningning na Singapore.

This must be one of the first images I took as I just got out from the train when I saw this beautiful lights in front of Fullerton hotel. These kind of trees and light posts always remind me of Beverly Hills in California.

The image below created a very beautiful light effect after one boat passes by, a colorful boat that is. This is the Boat Quay, it has been ages since the last time I ever sat on any of their seats. Hmmm, I think it's about time I plan for a visit soon.

When I was out in the field recently for photo-shooting opp, I tend to look on my left, right, front, back, top, bottom, and etc. And these architectures really won't compromise the beautiful sight of Raffles Place.

After walking of about 2 hours, I moved to another site which was just few minutes walk, safe to say. I got fascinated by this bridge and was actually inspired by my mentors Wini and Tonet when they produced a lovely image of this bridge. And so I stopped under it, and assemble my stuff carefully, articulately that is and set the time to 10 seconds to avoid any form of movement which can destruct the crispness I have been wishing. Well, I got the bridge finally. I loved this.
Photography has becoming more and more dwelling on me right now, the fact is, I have never ever planned an oversea trip in my life than today. I will be in Surabaya Indonesia in July for a wedding, and an extra visit to a mountain to satisfy my photographic soul. In a couple of weeks time, I will be in Philippines where I am planning to have a short visit to Mt. Pinatubo (fingers crossed and really hoping that weather will favor me and of course my parents would allow me to use their wheels), if not, I will make my town beautiful in photos.

This is a good sport I should say. C'mmon baby click it.

Botanical Garden

May 22, 2010 - Saturday. Isip ako ng place na pwede kong puntahan para mag-practice ng photoshooting. Pakiramdam ko kasi may magha-hire saken na magazine very soon, kaya ayokong mapahiya sa mga works na isa-submit ko ;-)

And so I realized na katabi lang pala ng new house ko ang Botanical Garden, not really katabi, pero very accessible ang place kaya sinugod ko ang Botanical ng 5:00PM, enough time para habulin ko ang natural effect ng sunset. It was a playful afternoon kasi kasama ko si Wini, Tonet and Guen. Parang mas madami pa ang kwentuhan namin than sa photoshooting, once in awhile humihinto ako sa lakad to take photos. And surprisingly, magaganda yung mga naiuwi kong image. Here are sample shots I got:

Father and Son:

A wild flower:
Romancing Gazebo:
Photography as I look into it right now is a sports. Grabe ang pawis ko while taking photos, daig ko pa ang nagtatakbo ng ilang kilometro. To think na hindi naman mainit, pero tumatagaktak ang pawis ko.


We ended at 7:00PM and headed to The Cathay for the 9PM show of Shrek! Good movie.

Photoshooting and Gadget Shopping

I woke up very early in the morning, like 5:00 AM and I headed to Stadium Walk and met Wini and Tonet as we are scouting for the upcoming Prenup photoshooting of our friend, Cindy. I reached the venue at 6:30AM and I was greeted by a very beautiful image of Saturday morning.

We took few shots only and locate the best possible angle for the Prenup photos, tho I find it difficult to photograph the site minus the couple kasi I can't imagine a blank space, kaya I just took the nice view my keepsake.

After the photoshooting, the three of us headed to McDonald's for a good breakfast. Chit-chat ng walang humpay while naghihintay na magbukas ang Funan para sa ultimate shopping ng pinaka-papangarap kong tripod from Manfrotto.

At ito na nga ang pomosong tripod na pinaglalaruan ko na ngayon. The actual price of this whole set cost $$785 pero umarya ang pagiging ilokano ko at dinala ko ang baratilyo sa Singapore, kaya naging $650 na lang ang pagkamahal-mahal na tripod.
Last Friday naman, napasakamay ko na din ang bag na matagal-tagal ko na ding sinisipat-sipat. I took home the black one :)

Sickness

I have been very unwell since Monday and I have been visiting my doctor for the past 2 days, and finally, bumigay na ang katawan ko kahapon. Lagnat ang kinauwian ko. Pero naiinis ako sa sarili ko na minsan sadista, kasi nanood pa din ako ng Ironman 2 aside hindi na ko makakilos sa sama ng pakiramdam ko.

On a lighter side, binenta ko ang camera bag ko to give way sa new bag na bibilin ko. Ang nakakatuwa, wala pang one minute na naka-post sa photography website ang binebenta kong bag, tadtad na ang sms na na-receive ko. Ang ending, kailangan ko i-off ang phone ko. Kaya ang camera bag ko ay isa na lang memory after ko maibenta ng $100.

The past weeks has been so exciting for me, kasi time na naman para bumili ako ng gadget. And this time round, tinodo ko na. Hindi ko alam kung pano ko babayara ang lens na to pero ito talaga ang gusto ko.

Sinamahan ko na din ng tripod na makabutas bulsa din. Bahala na si batman.

Sabi tuloy ni Joe, malamang mawala na ang lagnat ko kapag nabili ko na kahit yung tripod muna :)

My new home

I moved to my new house on April 30, 2010. According to my mom, dapat daw may bilog ang number ng date ng paglipat sa bagong bahay, tamang-tama naman kasi 30 yung day ng lipat ko, obviously, bilog na bilog ang zero :))

Nakakapagod maglipat kahit na dadalawang maleta lang ang bitbit ko kasi nga pinauwi ko ang sangkatutak kong gamit sa pinas. I'm sure, magdidiwang ang dalawang kapatid ko sa dami ng damit na paghahatian nila.

Ironically, ang isa sa unang major activities na ginawa ko sa aking bagong lungga ay ang mag-book ng ticket online. Sale na naman ang Singapore Airline kaya naka-chamba na naman ako ng murang ticket pauwi ng pinas. I'm excited kasi itinapat ko sa wedding anniversary ng parents ko :))

My first day at my new home? Hmmm, ginamit ko ang camera ko para makuhanan ang bago kong paligid. Hindi naman ako lumabas pero gumalaw-galaw lang ako sa loob ng room para makapag-kodak.


These are the view from my room ....

This is the scent on top of desk where my notebook is parked.

And these lovely and healthy earth foods are my supplement on my earliest days in my new home.

Preparing to move to another house

April 25, Saturday. Maghapon ako sa lilipatan kong bahay. Linis na walang humpay ng store room to make space sa pagdating ko. Naggaling-galingan pa ako na ako ang maglilinis ng store room, pero, pero, pero .... wala pang 10 minutes at abot na ko ng bahing ko caused by dust. Ang ending, gumamit ako ng mask na hindi umepekto dahil after one hour, nagluluha na din ang mata ko. After 3 hours, wala nang tigil ang tulo ng sipon ko. In short, natulog ako after 3 hours na wala pa akong nagagawa dahil sa sama ng pakiramdam ko. Haaay, bakit ba may taong napaka selan sa alikabok?

So, para naman may contribution ako, ako na lang ang humawak sa bestfriend kong vacuum. I cleaned the toilet, the room, the living room na muka akong holdaper dahil nakatakip ang muka ko :(

Natapos ang araw ko sa pagkain ng sinful burger sa Carl's Jr na parang lagi kong napaglilihan.

April 26, Sunday. Sad to say, I was working on a Sunday morning which was supposed to be for two hours only na inabot ng 5 hours. I rushed home immediately after work kasi kailangan ko ng ilagay sa boxes ang lahat ng gamit ko para ipauwi sa pinas.

Inabot ako ng 11pm at isang box lang ang natapos kong ayusin. Ito na yata ang araw na napaka dami kong naitapon. Lahat ng gamit ko na nakakasikip lang ng space like CD, mails, magazines, etc. etc., sa basurahan na nauwi.

I am planning to move to my new house with only 2 luggages. I reduced my stuff to these para madali akong umuwi ng pinas anytime I will decide to. Tomorrow, another packing-day na naman or should I say, another tapon-day na naman. But I guess, wala na akong maiitapon kasi puro useful na lang ang naiwan sakin.

PS: Habang naglilinis ako ng bahay, wala din akong humpay sa pagkanta, na ewan ko ba naman kung bakit ito ang kinakanta ko kahapon. Anyway, isa naman kasi to sa mga paborito kong kanta, kaya hindi na masama:

You are the one who makes me happy

When everything else turns to grey

Yours is the voice that wakes me mornings

And sends me out into the day

You are the crowd that sits quiet

Listening to me

And all the mad sense I make



(*) You are one of the few things worth remembering

And since it's all true

How could anyone mean more to me

Than you



Sorry if sometimes I look past you

There's no one beyond your eyes

Inside my head wheels are turning (Inside my head the wheels are turning)

Hey, sometimes I'm not so wise

You are my heart and my soul

My inspiration

Just like the old love song goes



Repeat (*)



You're my heart and my soul (You are my heart and my soul)

My inspiration

Just like the old love song goes (Just like the old love song goes)

Shopping on a Saturday

April 17, 2010. Kakain lang ako sa Swensen ng libreng banana split after I finished two packs of Lays ng biglang may nag-abot sakin ng pamphlet from ion shopping mall na may 20% off ang ilang shops nila. Natapat pa naman sa paborito kong Converse at World of Sporting House. Kaya after ko maubos ang banana split, sugod sa sale.

Hindi inaasahan na wala akong size sa shoes na gusto ko pero napalitan naman ng isang kilong excitement kasi sale na finally ang tsinelas na napaka tagal ko na gustong bilin, pero pinipigilan ako ng presyo nyang $90 dollars. Pero sa wakas, bumaba na sya sa $71 dollars. Hay, kasarap isuot ang isang bagay na kay tagal kong inasam.

Sumunod naman ang G2000 para naman sa office attire. Naka dalawang pants naman ako, pero solved na din kasi worth it naman ang mga nabili ko.

Bangkok Getaway

April 9-12, 2010.

It has been an enjoyable week so far since I survived the what I called "second life". Daming work, ang hirap makipagsabayan sa mga officemates ko na puro expert na kaya when I get the chance to travel again, hindi na ko nagdalawang isip pa. I flew to Bangkok for the nth time on April 9-12 with few friends. This trip was pursue aside nagkakagulo ang mga red shirt protesters sa Bangkok, I will honestly say na natakot akong tumuloy pero palaban lahat ng kasama ko kaya nahawa na lang din ako.

1st Day. We arrived Bangkok at 8AM local time, diretso checked in sa hotel. At diretso gala na din.

If I remember correctly, naghilamos lang ako sa hotel at nagpabango, then sibat na uli. Nagtapang-tapangan ako na kumain ng spicy rice with chili, ayon, parang kailangan ko ng bumbero sa kalagitanaan ng lunch ko. Gaano katindi ang sunog ng dila ko? Well, kinailangan kong lagyan ng pipino ang dila ko para maka-recover sa anghang. Pero bumawi naman ako sa dessert dahil hinanap ko ang dahilan ng Bangkok, ang sticky rice with mango na lagi kong kinakain everytime mapupunta ako ng thailand. Dumating ang gabi at naisipan namin na mag-dinner sa Banyan Tree. Halos mahulog ako sa upuan ko kasi ang price ng isang slice na isda na order ko ay P3,000 pesos, pero pinikit ko na lang ang mata ko sa pagbayad dahil sulit naman kasi nasa 61st floor kami ng Banyan Tree hotel at kitang-kita ang kabuuan ng Bangkok na nakakabilib naman pala sa kagandahan. 2nd Day. We met Matthew and Desmond, with Joe, lagalag kami sa Wat Arun na first and last time kong nakita when I was just 15 years old. Since medyo malapit ang hotel namain sa temple na to, hinila ko na lang sila na samahan ako na magpa-picture sa pomosong pagoda. Sa sobrang init ng panahon at pagod kagagala namin, sa Health Land kami nauwi that night. As always, hindi na naman ako napahiya sa service ng Health Land. Superb ang Aroma Therapy massage na nasa isang private room pa, accompanied with soft music and dim light, haay kay sarap!

3rd Day. May business si Joe kaya hindi ako nakialam. Kain ang ginawa ko habang naghihintay. And lunch time, sa Cha Tu Chak ako naggala with the tropa na. Unfortunately, wala akong nabili sa sobrang init. And at night, isang relaxing foot massage naman just the spa beside our hotel.

4th Day. MBK shopping mall lang at food trip. Kinain ko ng walang humpay ang pritong icing na pinandirian ako ng mga kasama kong chinese na sobrang takot sa asukal.

Enjoy ang apat na araw sa Bangkok, kahit na natapat pa man kami sa rally ng red shirts. Tuloy na tuloy pa din ang mga plano namin, kasama na yung clubbing in between nights. Sobrang sarap ng mga pagkain, sobrang mura ng services at very friendly ang mga local. See you again sa July (sana).

My Second Life

Today, April 3, 2010, marks my second birthday! Panibagong buhay!

It was around 3PM, kausap ko ang isang kaibigan at matiyaga kong ine-explain ang meaning ng sabado de gloria at kung paano i-celebrate ito ng mga pinoy. Habang kausap ko sya, nanginginig ang tuhod ko at sa totoo lang, walang tigil ang dasal ko habang nagkukwento ako ng kung anu-ano. Para bang paraan ko lang para malibang ako at pansamantala kong makalimutan yung stress na pinag-dadaaanan ko.

Hanggang sa dumating yung oras na kinatatakutan ko, kailangan kong madaanan ang isang process na hindi ko kahit kailan man inisip or pinangarap na kailangan kong pagdaanan. Pinaghandaan ko ang araw na to, pumili ako ng magandang damit, ng magandang short, ng magandang shoes.

Matapos ang ilang minuto ..... nakita ko na lang ang sarili ko na kausap si Mama at halos hindi maawat ang luha ko sa pag-iyak. And this time round, tears of joy na yung iniiyak ko.

Ang tapang-tapang ko na ngayon. Dati takot ako sa sakit ng ipin, takot akong masugat, takot ako kapag sinusumpong ang sakit ng ulo ko, takot ako sa office, takot ako sa ibang tao, takot ako sa bagong pagsubok ..... pero mula nung pagdaanan ko yung matatawag kong "greatest trial of my life" since November 2009 at nagtapos kanina ...... naging mas matapang ako. Iniisip ko tuloy ngayon, ano pa kaya ang makakasakit saken after all these? Nakakatakot din pala, kasi habang tumatapang ka, baka naman papabigat din ng papabigat yung mga susunod na pagsubok sa buhay ko.

Good Friday Reflection

It's Good Friday. I am on my way to a friend's house not to party but to re-play the movie "Passion of the Christ". Earlier on, while I was sitting in my room and fresh from bed, I turned on my pc just for the sake of checking any SMS message from my mom and realized that I can easily medidate via Youtube, and so I found this video.

Dragoning

I have to admit my doubt before watching this movie cos the trailer doesn't seem to capture my intention to the fullest and my desiring mode to see this movie is not really something like my anticipation to Avatar. But I was wrong, cos this movie rocked my world! I liked it so much that I don't mind spending another $10 on watching it again in a 3d format.

Movie Updates

The past weeks have been very very difficult for me to bare, but then again, life has to move on ...... And on, and on, and on ......

I would probably say that without friends by my side, I would collapse easily from the mapagbirong tadhana. I may have a very heavy load on me, I know that universe is making ways how to lighten it and I am blessed that God gave me a solid rock to stand on.

I have forgotten to write my life, or rather I chose not to write something about my life because at one point of time, I have lost the smile that I am so good in sharing at. But now ... I am better. There are things beyond my control, but these are the things I need guidance from God.

Ok, so much of my sentiments ..... I catched few movies within the past weeks, like Up In The Air, Alice in Wonderland 3D and The Hurt Locker.

Up In The Air has a very deep message but was translated in a very light way. It talks about the difficluties in life, love, career, failure, etc. I knid of like the movie cos I can realy relate to it.

Alice In Wonderland is surpringly good. I thought I will never like all movies of Johnny Depp, but this one is an exception. It was entertaining I thought, aside from the fact that I really don't know the story of Alice In Wonderland. Funny but true :)

The Hurt Locker on the other hand was a little bit disappointing to me. It has beaten Avatar for the Oscar's Best Picture that's why I was expecting too much. Ok, the movie was intense and it feels like I was standing right in front of the war. It is so real.

Sudden Trip to Surabaya

I flew to Surabaya Indonesia on Feb. 18-22, 2010 to sympathized the loss of my good friend's father. Dumating ako sa Surabaya ng 11:30PM at inabot lang ang paghahanap ko ng 2 minutes bago ko nakita ang sundo ko. It was Joe and his brother. I have prepared myself for a nights of puyatan, pero I was surprised na iniiwan pala nila ang diseased relative sa wake area sa gabi. Umuuwi sila ng bahay at binabalikan na lang sa susunod na umaga. Halos hindi ako makapaniwala na walang kasama ang father nya or nagbabantay na kamag-anak man lang sa gabi. Pero ito daw ang culture nila, kaya I learned to adopt their belief.

Madaming first time na nangyari saken during this short trip, it was a culture exploration at the same time. Ito ang first time ko sumakay ng airplane na walang dalang camera, because it is not something I would love to be remembered at all. First time ko nag-travel na basta ko na lang kinuha ang kahit na anong available backpack ko na nilagyan ko ng mga black shirts and 2 white shirts. Dito ko nakita kung pano ba magluksa ang mga Chinese, dito ko nasubukan na mag-pay ng respect sa yumao sa pagba-bow sa harap ng coffin, and in return, magba-bow din saken yung kamag-anak nung namatay.

2 whole days din akong nasa wake, at hindi ko namalayan na tumatakbo ang maghapon, to think na nakaupo lang ako at wala halos nakakausap but few people na nakakapag salita ng English. Joe has 2 nieces (8 and 3 yrs old) and 1 nephew (3 yrs old), and sila ang kasama ko halos sa maghapon. Para akong instant daddy na hindi ko din naman mai-explain kung bakit sila nakakapit saken all the time to think na hindi kami nagkakaintindihan.

Parang part ako ng family ni Joe dahil na din sa dalas ko silang makasama, at dahil na din walang kaibigan si Joe sa Indonesia kaya napilitan akong lumipad para makiramay. In fact, nakikiramay din saken yung ibang tao na dumadating, ini-introduce ako sa mga kaibigan nila and never ako naging bisita. Most of the time, nakaupo lang ako sa isang sulok habang nakikipaglaro sa tatlong makukulit na bata and once in awhile lumalapit si Joe sa table ko to ensure na may kinakain ako. Si Thais (future brother in law ni Joe from Netherlands) ang madalas ko kausap kasi isa sya sa foreigners and nakakapag-usap kami ng English.

Parang restaurant sa wake, may mga tables na may ready foods na nakalagay. May at least 5 mineral waters, at least 5 pieces of bread, may nilagang mane, may pumpkin seed, at kapag lunch na, nagse-served sila ng masarap na lunch sa mga taong nakikiramay.

Halos walang iyakan, in fact, naka-smile most of the time ang family ni Joe. Hanggang sa pagdating ng burial, malungkot lang ang mga muka nila pero walang nagsisisigaw na kagaya ng sa pinas. Kung hindi ako nagpigil ng sarili ko, mas malamang na ako pa ang may pinaka madaming luhang maiiyak. Hanggang sa pagdating sa libing, nakayakap saken ang mga pamangkin ni Joe, habang humahakbang ako sa mga nitso papunta sa grave ng daddy nya, bitbit ko si Fernando (3 yrs old). Hindi nya alam ang nangyayari, pero ramdam ko na na nalulungkot sya. Somehow, sya na din ang naging diversion ko para huwag ako masyadong maging affected ng libing na nakikita ko. I have to be very careful when walking and jumping over other graves or else madadapa kami pareho, may mga yaya naman sila pero ako na ang naging yaya muna nila ng ilang araw. If without the three kids, I'm sure magiging napaka lungkot ang wake ng daddy ni Joe.

Natapos ang libing .... Afterwards, nagpalit na ng red shirt ang buong family. Ikakasal kasi ang bunsong kapatid ni Joe sa May, and surprisingly, alam din nila ang sukob concept. It was the reason why they changed to red shirt, para daw i-welcome na ang happy moments ahead. Nasa cemetery pa lang, nagpalit na sila lahat ng red shirt. Kaya dumating kami sa isang famous restaurant na nakapula sila lahat, this was after the burial and where we had a good lunch.

After the lunch, umuwi na ng bahay para magpahinga. I had a power nap after taking a very good shower, na sinundan na ng dinner. Parang walang nangyaring libing that day. Pero alam ko at kitang-kita ko sa mga ngiti nila yung napakalaking bahid ng kalungkutan.

Dumating ako sa Surabaya last Thursday (Feb 18, 2010)night na may dalang isang kaban sa balikat ko, isang problema na pansamantala ko munang iniwan sa airport ng Singapore. Malungkot ang inabutan ko sa Indonesia, pero ito ang naging daan para makatakas ako pansamantala sa napaka bigat na pasan-pasan ko. Feb 22, 2010 - 6:05AM, lumipad na uli ang China Airlines na maghahatid sakin sa Singapore ...... Nakatanaw lang ako sa bintana all throughout the flight. Uminom lang ako ng tubig at hindi ko man lang nagalaw ang breakfast na paborito ko pa naman. Nakatulala ako kasi naaawa ako sa naulilang pamilya ni Joe. Nakatulala ako kasi sa loob lang ng ilang oras, bubuhatin ko na naman ang isang kaban at ipapatong ko na naman sya sa balikat ko.

Hindi ko alam kung sino at ilan ba ang nakakabasa ng blog na to. Ang alam ko lang, kaibigan kita at kaibigan mo din ako. Ang pakiusap ko lang, sana hayaan mo na lang na ikaw ang makaalam ng kung ano man ang mga mababasa mo dito. At nakikiusap na din ako sayo, na isama mo naman ako sa dasal mo bago ka matulog na sana maging matatag ang balikat ko sa napaka bigat na papasanin ko ng pang HABANG-BUHAY.

Movie Weekend

January 16, 2010 (Saturday) - I watched The Blind Side. Honestly, nasurprise ako sa movie ni Sandy kasi very unexpected ang performance nya, sobrang galeng. Pansin na pansin ko ang accent nya na halatang binago, pero napanindigan nya yung accent all throughout the movie. The story is very unique, and madami nakakatuwang scene. When I was watching this film, naisip ko na agad na pang best actress ang acting ni Sandy, and true enough, nanalo nga sya sa Golden Globe.

January 17, 2010 (Sunday) - this time, It's Complicated naman which stars Meryl. Sobrang light ng setting ng movie, parang lahat yata ng scene, parang ginusto ko na sana nandon din ako sa place na yon. Nakakagulat din ang movie na to kasi napakadaming touching moments, isang simpleng gesture lang ni Meryl and maaawa ka na sa kanya. Pero may scene na humahagalpak ako ng tawa, tapos biglang susundot ng iyak ang movie. Kaya ang effect, tumatawa ka, tapos biglang maiiyak. Nag galing ng pagkakagawa. This is the type of movie, na pwede kong ulit-ulitin.

Then and Now

There are places I remember

All my life, though some have changed

Some forever not for better

Some have gone and some remain ....

Yes, lumipad man ang panahon, kung ano pala ang kinahiligan ko nung bata ako, ganon pa din pala ako pag tanda ko. Like this photo, ilan kaya sa classmates ko ang naka checkered na bright color during this exercise? Parang wala yata akong maisip na may isa man sa classmates ko ang magsusuot nito. Kung sino man ang bumili ng long sleeves ko when I was 9 ..... winner ka po!

Movie Weekend

January 8 , 2010 (Friday) - I organized a movie date with female friends as most of them has returned to Singapore from Christmas holiday. We watched "Did You Hear About the Morgans?" I liked the movie (of course kasi ako ang pumili), very light ang story, actually it was a common story na napanood ko na ng ilang beses sa movie. Rich and famous couple sila sa New York, they witnessed a murder na kinailangan nilang magtago sa isang secluded place which is Wyoming state, the name of the town is RAY. Ito na yung movie na may pinaka madaming beses kong narinig ang ang Ray. Dito ko din nalaman na ang Ray pala ang friendliest place on Earth. No wonder, Ray ang nickname ko.

It's a good movie, "

Following the movie, sumunod ang tropa sa Harry's bar at 11pm para naman sa birthday ni Wini. I just had a bottle of beer, then lumipat naman kami sa isang German pub which happen to be just beside my workplace. Kumain ang gang ng noodle para sa birthday boy matched with pork knuckle na may taste ng pinoy kasi halos pinay ang lahat ng waitess and cook, actually, pati ang band playing was pinoy. Natapos ang gimmick at 4AM na, and as always, tulog ako ng buong Saturday.

January 10, 2009 (Sunday) - nakakapagtaka, gising na ko ng 8AM. Bihis papunta ng church at 9:45 then breakfast sa Mcdo at 11AM. Followed by movie, The Vampire's Assistant. Na-curious ako sa movie na to kasi ginawang substitute ng Harry Potter and Twilight, meaning, medyo maganda sya. And totoo naman ang review kasi maganda naman talaga ang movie.

Shirt and Silvana

Napabili na naman ako ng shirt sa Zara after work (this year, I am turning plain and simple kaya I am collecting plain colored shirt), this time I got an off colored shirt dark green na mukang bibihira lang ang nakikita kong nagsusuot. After the mini-shopping, I had dinner with Joe at KFC where I had cheezy bar-b-q meltz. Saraaaap!

After the dinner, sugod naman ako sa Orchard para kunin ang napaka sarap na Silvana na pasalubong ni Lorie from Munoz.

Para yatang nahihirapan akong magbawas ng timbang nito. Plano ko sana light dinner lang all time pero mukang walang katapusan naman ang dating ng matatamis. Tapos may ilang boxes pa ng chocolates sa room at sa kitchen na twing tititigan ko, parang tinatawag nila ang pangalan ko :(

Martes

Mabigat ang lunch time ko kanina, not literally mabigat na pagkain but mabigat na usapan. Almost 10 minutes ko lang tinapos ang noodles na kinakain ko and then I started talking to my mother on the phone. After talking to my mom, followed by my sister naman. Walang katapusang problema ang topic, minsan iniisip ko ....... "pag may problema sila sa bahay, pag may tampuhan at kung anu-ano, ako ang bridge para maayos sila. Ako ang nag-aalaga, pero pano naman kaya pag ako na ang nasa situation nila, sino naman kaya ang mag-aalaga saken?"

Well, yan ang tanong ng taong walang awa sa sarili. Kaya kahit na tinatanong ko man yan minsan sa sarili ko, hindi ko na lang ine-entertain yung thought kasi magkakatagyawat lang ako. Mas madaming VBscript ang kailangan kong tapusin sa office than mag-isip ng isang tanong na wala namang sagot.

Pag dating ng bahay, naghalungkat lang ako ng fruits sa fridge para sa dinner ko. Pero tinernuhan naman ng chocolates kaya wala din ang balance. Habang kumakain ako, napagtripan kong paglaruan ang camera ko, kaya pati ang pang-scrub ko sa katawan ko na kakabili ko lang ay napasama sa pictures. And extra din ang kahel kong towel na pakalat-kalat sa kama, muka pala syang malambot sa picture, isang twalyang ini-itsa-itsa ko lang naman.