Sunday, August 30, 2009

My 33rd birthday

August 29 ang birthday ko, pero dinner pa lang ng August 28 may nag-invite na saken ng dinner. It was Lorie who corresponded me thru email and she told me na dalawa lang sila ni Bibay. I reached Highlander restaurant at 8:30PM, pero nakita ko na si Karyn and Len sa loob ng restaurant kaya nagka-idea na ko na setup na naman ang birthday dinner para saken. I ordered sausages with mashed potato na nakakagulat sa sobrang laki ng serving. Below photo was the very first photo I had in Highlander, kakaupo ko pa lang sa table namin na napaka ganda ng view namin na nakikita sa background ko.
While naghihintay kami ng main course, I ordered long island tea na sya kong hawak sa photo below. Masarap ang kainan namin, kaharap ko si Karyn, Len, Lorie and Bibay. Walang humpay din ang picturan kasi photo opportunity talaga ang place.
It was around 11 PM when Lorie brought a banana walnut cupcake with candle and they started singing happy birthday. Tawa lang ako ng tawa kasi gusto kong itago yung highest expectation ko about cakes and nakakadisappoint naman kasi na makita na ang birthday cake ko is a cupcake na iisang piraso at napaka plain pa ng kulay. As a sign of my good attitude, itinawa ko na lang and I really did consider na sya na talaga ang birthday cake ko. Before I blow the candle, I closed my eyes so tight while deeply praying and wishing. Then laking gulat ko na lang na may isang malaking box na sa harapan ko na umiilaw na, laman na nga yung mga cupcakes na galing pa sa Marriot hotel and si Joe ang may bitbit ng box. Nanlaki talaga ang mata ko kasi I know na mahal ang mga items na nasa harapan ko. Sobrang gulo na namin dito kahit na lilima lang kami and wala namang lasing na isa sa amin.
Favorite ko yung may meruenge on top kasimahilig talaga ko sa icing, kaya after ko mai-blow ang candles, nilantakan ko na ang mga beautiful cakes. Pinagpasapasahan na lang namin ang cakes para naman matikman namin lahat ng flavors :))

It was 1 AM nung nag-umpisaa akong magsayaw kasi I really wanted to be on the move on the first minutes of my birthday. And when I dance, I really dance! Dapat siningil ko ng talent fee ko ang mga katabi naming table dahil na-entertain sila sa sayaw ko as much as I did. My friends accompany me na din sa pagsasayaw, and nagulat ako na sumasayaw na din pala si Joe sa harapan namin, hahaha! Para syang robot kung sumayaw, hahaha!

Ito ang almost complete attendance picture namin kasi umalis na si Karyn this time. Joe, Lorie, Len and Bibay. Saying thank you is not enough ro these 5 friends of mine who made the effort of keeping me company while I waited for my birthday, and not to mention that they all paid what I ate and drank. Actually medyo nahiya nga ako when they got the bill kasi medyo malaki talaga ang bill :)) Around 2:30AM when we decided to leave the place and call it a wonderful day.
Lunch time. Ito ang highest level na sobrang pormang lunch na nagawa ko, sa Equinox ng Swissotel na nasa 70th floor. Super professionals ang mga crew na tipong sila ang mag-aayos ng chair para makaupo ang mga guests ng maayos. Well explained din kung ano ang menu nila etc etc. For the main course, I had chicken cordon blue na naaapaaaaaka sarap naman talaga. Nakangiti talaga ako while eating, hahaha! Sobrang dami ng pagkain at sobrang dami ng cakes. When my friend called the hotel for a reservation, he specifically requested for all the desserts I like, mabuti na lang at pinakinggan sya ng management.
Ito ang birthday piece na present saken, it was delivered by the hotel crew after ko maubos ang food na hinanda for me. Sinabi ko pa sa crew na I am done and I didn't order anything kasi nakatago pa ang cake, kaya na-surprise na lang ako na cake pala ang laman ng akala ko another dish.
Cheesecake ito na may melon balls sa ibabaw with three pieces of blueberry and slice of fresh strawberries. The white thing on top is a white chocolate na ninamnam ko ang bawat piraso nya. Yun namang "Happy Birthday" was a dark chocolate. Pagkasarap-sarap.
After the sumptuous lunch, we took time to explore the whole place and took advantge of the ambiance and totally took photos in almost every part of Equinox, hahaha!
The photo below is just few inches away from our table, ito actually ang view namin habang kumakain na lalo pang nagpagana, haha! Natapos ang lunch namin ng 2:30PM. Dumaan ako sa Robinsons para mag-window shop sana kasi birthday ko naman, kaya on my birthday, niregaluhan ko sarili ko ng madaming bottles of vitamin C and multivitamins + another stock of wax + my favorite toothbrush na may kamahalan pero pinikit ko na ang mata ko since birthday ko nga eh.
I went home at 4:00PM and took a nap for while, then I prepared myself again to meet Cindy for dinner. This time round, I was only expecting Cindy. But then again, my friends started to arrived El Toro once more, this time round, it was another set of friends. Dito ko nalaman na may appointment pala sila yesterday kaya they cannot join me sa Highlander.
The photo below was taken inside the resto after our foods have all been served. May paella, madaming tacos, pizzas and many others na hindi ako masyadong familiar.
May small event sa restaurant and we find it very noisy kaya we asked to moved outside the restaurant na may maganda din namang view ng Orchard road. But before we moved, kataku-takot na complain ang binigay namin sa management kasi hindi nila sinabi na may event sila when my friends reserved a table. In short, we got 10% off the total bill and on the house white wine as a sign of their apologetic act.
Halos solo namin ang isang space sa labas ng El Toro kaya we are all moving here and there. This photo below was taken around 11PM na with my wine glass beside me.
Roman bought a very special ice cream cake from Ben and Gerry's. Dapat mabilis ang pagkain dahil mabilis matunaw :))

To end this birthday blog, I would like to extend my gratitude again to all my friends who made my party possible and memorable. They never get sick of giving me surprises on my birthdays, and to say "thank you" to them, I will be preparing a lunch date with all friends of mine who played a part in the many surprises I received on my birthday.

Sunday, August 23, 2009

Gant shopping for the second time around

I really cannot resist not to go back to Paragon and shop at Gant again. Ligo agad ako pag kagising at sugod uli sa Orchard. Salamat sa newly opened shopping mall na umagaw sa attention ng mga tao dahil wala na namang tao sa Paragon, napaka sarap mag-shopping ng walang kaagaw sa fitting room.

But something bad happened at me, sinabit ko sa fitting room ang dala kong sunglass container na may lamang camera at office phone ko, and napansin ko na lang na nakalimutan ko pala sya sa fitting room. And with that, nag-iwan ng isang matinding sakit ng ulo ang pagkawala ng camera and phone ko dahil wala na sya sa fitting room after ko balikan. Mabuti na lang at nasa Singapore ako at nasa mamahaling shop na walang magkaka-interest sa kahit na ano yatang gamit ang maiiwan. In fact, customer pa ang nagsabi sakin na may nagdeposit ng gamit ko kasi napansin nya na may hinahanap ako. Whew! Nagka-reunite kami ng camera ko at nasa counter nga sya. Inakap ko sya.

Matapos ang reunion, balik shopping uli ako. Isang malaking bag na naman ang bitbit ko.

Saturday, August 22, 2009

Buffet Lunch with SingTel colleagues and Gant

Busog na tanghali na naman. I had an international buffet lunch with ex-colleagues from SingTel. Madami na naman akong tutunawin nito.

After the lunch party, balik ako sa pag-hunting ng damit na isusuot ko sa Saturday (bertdey ko kasi). Honestly, nahihirapan akong bumili ng damit kasi ang mamahal ng damit nowadays. Pinaka mura yata na nakikita ko was $80. Ewan ko kung bulag ba ko sa ibang damit, pero ito lang talaga nakikita ko for many days na din. Kanina while I was walking sa Paragon, ginulat ako ng napaka laking sign "SALE" sa Gant. Gant ang isa sa mga brands na kinakatakutan kong tignan man lang, kasi sobrang mahal ng damit nila. Cheapest is $100 dollars, kaya hindi pa ko nakakabili ng kahit na isang piraso man lang ng damit dito. Pero kanina, I got really so lucky that everything was on sale. Inabot ako ng dalawang oras sa loob ng store, good enough na wala pang mga tao kaya halos solo ko ang fitting room.

Ang ending, dalawang malalaking paper bag ang uwi ko. Ang total price without discount was $700 dollars. SYEPPPP! That's 23,000 pesos. Pero dahil nga sa kaswertehan ko at may sale, inabot lang ng $150 dollars ang total bill ko, whew!! Nakakanerbyos ang original price.
Ito ang bunga ng dalawang oras na pagsusukat ko sa Gant.

Friday, August 21, 2009

Friend's Trial Times

After watching The Proposal last night, while I was walking down the shopping mall with another friend, we saw Bernard, a top interior designer and a very good friend of ours. Mas kilala ko sya sa pagkakaron ng Jaguar na sasakyan na until now hindi ko pa nasasakyan, pero ok na din kasi minsan na nya akong nabusinahan while I was crossing the road to my previous office, SingTel. Sya ang parang tatay namin sa isa sa mga circle of friends ko kasi sya ang pinaka matanda sa lahat, a very good adviser indeed, laging magaling magsalita. I would probably conclude na sya ang pinaka well off sa lahat ng nakilala ko sa Singapore, not to mention na mahilig syang mag-collect ng mamahaling relo. If I am not wrong, wala syang relo na bababa sa $3,000 sgd. Almost all the time na magkikita kami, I cannot help myself not to glance at his watches kasi talagang napaka gaganda lagi ng relo nya. Minsan nga, parang pinipigilan ko na lang sarili ko na magtanong ng brand na suot nya, he is just an eye-catcher human na hindi nagsusuot ng jeans cheaper than $300 dollars. And mind me, hindi pa ako nakakabili ng ganito kamahal na jeans, if I remember it correctly, $180 dollars pa lang ang pinaka mahal na jeans na nabili ko (although the most treasured jeans I got was one Levi's blue jeans from my mom worth P2,000 pesos when I was still in University and another black Jag jeans from my sister which I have not seen both for many years now). Bernard also is a collector of expensive stuff, name it, he has it.

And last night, I saw him from far, the usual Bernard "boy-next door". Pero habang papalapit ako sa kanya, wala syang ngiti at parang madaming iniisip. The first thing he said was "my nails are so dirty". True enough, madumi nga ang kuko nya. Then it was followed by a shocking news na nasunog ang bahay nya ............

Parang nanghina ako sa sinabi nya and I got lost for awhile na hindi ko alam kung paano ako magre-react sa news nya. It was funny kasi ang unang tanong ko sa kanya, "where are all your watches?" Then I was relieved knowing that all his watches are safe in a vault. He started showing me photos taken from his phone of the wreckage of his house, sobrang sunog especially his room na parang abo na lang ang nakikita ko. Sad to say, nasunog halos lahat ng damit nya except yung mga nakasampay at nasa laundry area. He was wearing his nephew's jeans and shirt last night and just came from a house viewing cos he eventually need to look for a new house to rent. In short, sunog lahat ng damit nya, ng collections nya, gadgets etc etc and etc. Ganon na lang yon? Hindi lang isa, dalawa or tatlong taon na inipon, mawawala lang sa ilang minuto? It was a little creepy, kasi habang nasusunog ang bahay ni Bernard, the cremation of the body of Matthew's dad was also in place.

Hindi ko naiwasang maka-relate kay Bernard kasi nasunugan na din kami ng bahay when I was just 5-6 years old na ang nag-iisang agony ko lang ay yung lungkot na nasunog lahat ng laruan ko. This tragic incident happened after we lost my dear little sister. Nalunod ang younger sister ko, then shortly after our family recovered from the lost and pain, nasunugan naman kami ng bahay. It was a blessing na nakitulog kami sa Lolo ko that night, else, wala sanang blog na richardays ngayon. Natatandaan ko pa na nanghihingi kami ng damit sa mga pinsan ko kasi the only clothing left for us was the pair of clothing we were wearing, we eventually need something to replace the next day. Nung panahon na yon, walang pera ang parents ko, and the only possessions we have are the clothes from our cabinet na sya namang unang nasunog. Our house back then was literally a bahay-kubo na iisa lang ang room, na yari sa kawayan at kailangan mong bumaba sa bahay kapag nahulog ang coins mo para kunin sa ilalim ng bahay.

Narealize ko kung gaano katatag ang parents ko, kung paano sila nagsipag para bumangon sa total disaster na pinagdaanan nila and completely heal the wounds left by an unfortunate events.

Thursday, August 20, 2009

August 18, 2009 - Tuesday. I was expecting a stupid movie over Bruno and it did not disappoint me. I can tell that Bruno is one of the most stupid movies I have ever seen. This is what I have expected anyway, to watch a no-brain movie and it justified my desire. Isa't kalahating oras na puro kabulastugan. Pero bilang ang tawa ko kasi medyo pilit ang pagpapatawa. Sige, pwede nang bigyan ng 2 popcorns ang movie na to.

August 20, 2009 - Thursday. Kilig-kiligan naman ang The Proposal. Dito, malakas ang tawa ko. Ang sarap ng feeling na after mapagod maghapon sa work, may isang movie na magpapatawa at mag-aalis ng stress. May part na nahihiya na akong tumawa kasi nagmumuka na akong OA, pero huli talaga ng movie na to ang kiliti ko. Isang simpleng expression lang ni lola, natatawa na talaga ko. Isama pa ang scene na sinukat ni Sandra ang traditional family wedding gown na talaga namang naluluha na ko kakatawa. Galeng. 4 1/2 popcorn kayong dalawa.

Tuesday, August 18, 2009

Air Ticket to Japan

Through Glenn, I heard the news that Singapore Airlines will be having a promotional air ticket only today. Then I called up Lloyd to help me check on the dates covered by this prmotion. And the rest is history. From $882 from all my previous search of ticket to Nagoya ...... now it is down to $528!!! Wooohoooo!!!!

Sunday, August 16, 2009

Weekend

August 13, 2009 - Thursday. Super rushed na shopping ang ginawa ko after work kasi magmi-meet uli kami ni Tisoy at naisip ko na magpadala ng kahit na ano sa mga kapatid ko na walang hilig masyado sa t-shirt. May favorite akong brand na availble sa ion kaya don na lang namili ng shirts for my brother, the shop is called uniqlo. Then CK perfume naman para kay inay at itay na meron palang latest line ngayon.
August 14, 2009 - Friday. I had dinner with Doc C at food rep. Shopping day naman to kasi nabiktima na naman ako ng Esprit, ended up with a pair of jeans and a jacket, hindi na din masama kasi on sale naman sila. Then suddenly, Bibay and Guen called up and join us. Nasundan ng kapehan sa Dr. Cafe na inabot kami ng closing. Nag-try ako ng latest na drink nila called Cookie Frappe.
Gumimik kami ng mumurahing gimmick sa harap ng shopping mall, nagsayaw ako ng "Nobody" at nag-perform sa harapan ni Len at Bibay habang si Guen naman ang photographer.

Almost 1:00 AM na when we decided to visit a nearby bar, it's called Acid Bar. Galeng ng performer na parang nanadya pa ang salubong samen na song na Nobody ng Wonder Girls. Kaso nga lang, nasa toilet ang mga girls kaya hindi ako sumayaw, eh di sinsana nakakita ng total performer ang mga Singaporean na halos hindi makasayaw at chorus lang ang alam nila. We left the placeat 3:00 AM na, pero facebook pa din pag dating ko sa bahay kaya halos sumikat na si haring araw ng matulog ako.

August 15, 2009 - Saturday. Stayed home almost the whole day, I just went out at late eve and visited Matthew' dad's wake again for the last time. Nakihapunan kami sa wake ng aking United Nation friends, kasi masasarap ang foods na pina-cater ni Matt.

Friday, August 14, 2009

A Freind's Lost

August 12, 2009. I received a very sad SMS from Joe telling me the news that Matthew’s dad had passed away early morning of Wednesday. If I remember, it was just last month when his dad was diagnosed with cancer, from then on, the doctor gave him at least 3 years to live on. Naisip ko nung time na yon, na napaka ikli ng 3 years, kasya na ba talaga ang tatlong taong palugit para i-enjoy nila ang daddy nila? Pero ang nakakagulat, iniwan na sila after a month pa lang.

Last night, I went to the wake. But before that, nag-prepare kami ni Joe and Desmond ng dinner para sa 20 persons. I am no good in cooking kaya tumulong na lang ako sa packaging ng food na sobrang rush kasi they started cooking at 7PM na. On our way to the Singapore Casket, (me, Joe and Desmond), napag-usapan si Matthew na wala pa din daw tigil sa pag-iyak. True enough, dumating kami sa venue at nadatnan namin si Matthew na tulala. Sa mga ganong oras, hindi ko alam kung ano ba ang magandang approach sa isang kaibigan na nawalan ng mahal sa buhay. Walang kasing sakit. Habang kumakain kami ng dinner, walang tigil si Matt sa pag-iyak. Nakita ko sa kanya yung kinakatakutan kong oras. Hindi ako madalas magpunta sa wake, dahil unang-una, sinusumpong ang sakit ko kapag nakakakita ako ng ataul. It never failed me, kagabi, matinding sakit ng ulo na naman ang inabot ko. But aside sa maliit na problema ko, mas naaagaw ng attention ko yung lungkot sa mata ng mga naulila, especially yung kaibigan ko na nakilala ko bilang isang masayahin at palangiting tao. Kagabi, tulo lang ng tulo ang luha nya. Halos hindi ako makahinga sa nakikita ko, natatakot ako sa bulaklak, natatakot ako sa amoy, natatakot ako sa luha, natatakot ako sa gabing yon.

Nung pauwi na ako ng bahay around 9:30PM, habang naghihintay ako ng bus na sasakyan, napaisip ako na 60 years old na nga pala si Mama, at si Papa naman 59 years old na. Bigla kong tinanong ang sarili ko kung bakit ako nasa Singapore. Hindi ba dapat nasa tabi na lang ako ng mga magulang ko para maiparamdam ko sa kanila na nandito ako para sa kanila? Na hindi ba dapat ako na lang ang driver ng nanay ko na araw-araw nagda-drive ng 80 kilometers papasok sa office nya? Hindi ba dapat ako na lang ang nag-iisip ng gustong iwang negosyo ng tatay ko sa dalawa kong nakakabatang kapatid para naman mabawasan sya ng iniintindi? Tumatanda na pala si mama at si papa, halos hindi ko namalayan. Bigla tuloy ako nahirapang intindihin kung bakit ang layo-layo ko sa kanila. Di bale sana kung limpak na limpak na dolyar ang sweldo ko, pero hindi naman ganon ang sitwasyon.
Purpose driven life nga naman.

Tuesday, August 11, 2009

Reima in SG

I met a kababata from Natividad, Reima. She flew to Singapore all the way from Japan to meet her sister and brother who happened to be visiting Singapore. Panalong takbo ang ginawa ko kasi sobrang late ako sa meeting namin. Ewan ko ba naman kung bakit napaka hilig ng IRAS sa mga last minute issues. Haaay.
But anyway, we had a walk at the Merlion na super request ni Reima dahil sobrang nainggit daw sya sa mga pictures ni Ofel. But sad to say, medyo madilim na when we reached the Merlion kaya hindi pa din napantayan ang mga pictures ng nag-iisang donya.
We had a very, very, good dinner. Had it at No Signboard. We had 1.6 kilogram of Australian crab worth $208 dollars!!! JKD, WTF, OMG!!!!!! Yes, that was P6,822 pesos para sa isang crab! And the good news is, hindi lang crab ang in-order ko. May kasama pang pork, veggies and chicken. So ang total bill para sa isang kaibigan na sumusweldo ng Yen ..... $361 dollars or P11,840 pesos! OMG!!!! Gosh to the highest level, that will hurt my pocket forever, pero sa isang Reima, parang no big deal at all. Well, thanks to her kasi she paid the bill.
I kind of know Reima kahit na ilang oras lang kami nagkasama. Simpleng tao lang pala sya, tahimik and yet malaman magsalita. Hindi ko din sya nakitaan ng yabang sa katawan. Actually, ako pa ang pumansin sa Louis Vuitton bag nya na humbly nyang sinabi na anim na bwan nyang binayaran. Then I asked her kung nag-shopping ba sya, and she said she bought another Louis Vuitton bag kasi "DAW" napaka mura dito sa Singapore. When I asked her how much was the LV she bought ... medyo hindi pa sure and tinanog ang Ate Marivic, and the price of a Louis Vuitton bag ..... $2,500 dollars. DAMN!!! That's p82,000 PESOS! Oh but anyway, sabay bawi naman sya na hindi naman kasi sya madalas mag-shopping. Oh well....
Ended the night at 10PM. I was really so surprised na inabot nya sakin ang plastic bag na bitbit nya all along on our lamyerda. I saw 2 cups of noodles, and I smile kasi I like noodles a lot. Pero on my way home, kinati ang kamay ko na buksan ang bag, and napalundag ako sa napaka daming chocolate na laman (well, fyi, mababaw akong tao. pretzels lang ang ibigay saken, pwede na akong makidnap). And one more thing that really shocked me was a thin paper bag from Burberry na may napaka gandang panyo sa loob. Loved it....
But nevertheless, malungkot pa din kapag sabihan na ny bye bye ang mga susunod na words:( I really hate the word goodbye.

Monday, August 10, 2009

Holiday

August 10, 2009 - Monday. Nasayang ang holiday ko today kasi may lagnat ako since Saturday night :( Hindi ko tulog na-enjoy ang long weekend na sana naging laman ako ng bar, or kaya naman umuwi man lang sana ng lasing or halos hindi makalakad sa busog, or sumakit ang paa sa lamyerda. None of these happened, but instead, I was locked in the house cos I cannot barely open my eyes. Pasalamat na din at slight fever lang. Kaya naman nung naka-recover ako kanina lang, sobrang gustom ako. I texted Joe na walang angal basta kainan ang pupuntahan. We went to a Japanese resto and had teriyaki chicken pizza and seafood noodle. Wala ako makitang pleasing sa paningin ko na dessert kaya lumipat kami ng restaurant para sa cakes. I saw this shop called Mad Jack na nakakalaway talaga yung mga pictures ng cake sa menu, and so we ended up there ordering apple crumble pie and chocolate mud pie and cheese fries.Mabilis na namang lumipad ang oras, 9PM na kami natapos tumibag. Bigla kong naalala na nasira nga pala ang plantsa sa bahaykaya napadaan pa tuloy ako sa Best Denki para humanap ng plantsa. Swerte talaga ko sa mga sale, halos babayaran ko na ang isang iron na worth $50 nang bigla kong nakita ang wonder iron na to worth $69 pero under promotion na pumatak lang ng $44. Inuwi ko sya.

Sunday, August 9, 2009

Saturday food trip and UP movie

August 8, 2009 - Saturday. It was a busy day which started with a very filling lunch at a chinese resto in Orchard Road.
Nilakad namin ang Orchard after lunch para naman mabawasan ang bigat ng tyan. Orchard road was very happening on a Saturday. Ang daming attention seeker especially sa tapat ng newest shopping mall na ion. Kagaya na lang nitong alien na to na pakalat-kalat lang. They are in a big group actually, pero hinila ko muna tong isang to para sa kodak opportunity.
And I saw this one logo which happen to be one of my favorite logos in the world. I guess, my shoe will tell the rest.
Next was catching up with UP. I thought 3D experience will be perfect to watch this movie, kaya naman na-3D ako. The movie didn't my expectation. Pero cute movie pa din and worth watching pa din naman. Popcorn agad kahit hindi pa man natutunaw ang tanghalian.

I managed to had my hair cut too.

Mabilis lumipad ang oras, hapunan na naman pala. I had japanese food. Main course was the crispy tempura crab.

Saturday, August 8, 2009

GI Joe

Aug. 7, 2009 - Thursday. Hanep sa galeng ang GI Joe. First minute pa lang nakanganga na ko. Kaya natapos ang movie na natuyuan ako ng laway sa kamanghaan. Medyo pagod na maghapon sa trabaho pero naubos ang pagod sa ganda ng GI Joe. Superb. Kaya naman dapat kasali ako sa poster, buti lang may panggulo.
After manood ng G.I. Joe, bumili na din ako ng ticket para naman sa UP. Yahooo! I'm watching it on a 3D cinema, sana wag akong mahilo.

Monday, August 3, 2009

hindi ako makahinga ....

Saturday, August 1, 2009

Birthday Celebration, Movie and Shopping

July 31, 2009 - Friday. My company celebrated the July and August birthday babies, we started this event at 4:00PM, everyone headed to our auditorium and called all the July-August celebrant. And of course I am one of them. We blew a gorgeous cake up on the stage with a little bit of fun games. Afterwards, we moved to the pantry where everyone was treated with a lot of different kinds of cakes. I concentrated with the cheesecake and black forest.
It was a long list of birthday celebrants in July-August, and unfortunately, I am "still" nothing in IRAS, I am actually a little bit shy up on the stage.
It was also my first time exploring the auditorium and gym area of our building. After the cake-eating, I asked my colleagues to tour me around the area and they brought me sa outdoor area located at the 5th floor. Maganda pala, may playgorund, may swimming pool, at madaming nakatambay na beautiful people na nagpapa-init dahil parang freezer ang aircon sa loob ng office.

After work, the gang watched Moonwalker, some kind of tribute to Michael Jackson. Whoever produced this movie (if they call it a movie) sure was not in a proper state of mind. I felt like I wasted 7 dollars and most importantly, wasted my precious 1.5 hours time sitting inside the cinema into this dragging low quality film. They could have just played MJ's concert to please the audience, but instead, they played old clips which were never even published in the market cos of its stupidity, I guess. But nevertheless, MJ is MJ. If I could just turn back time, I promise I will not watch this Moonwalker, ever.


August 1, 2009 - Saturday. Woke up at 12 PM and immediately rushed to Vivo City because the G2000 is on sale again. The office outfit that I have been eyeing for quite awhile is already on its lowest price of 29 dollars from its previous 60 dollars. I decided to change at least one week of my office attire, this time, I chose plain colors from my current line of stripe long sleeves.
After shopping, I walked to the Canon shop and play with my desiring camera, Canon 50D. Medyo may kamahalan sya na 2,700 dollars para lang gamiting kong pang-picture para sa facebook, kaya saka ka na muna camera. Nanood na lang ako ng Hangover para matawa na lang sa dami ng problema ng mga tao na nakapaligid saken. Mabuti na lang ako at walang problema, ay meron pala. Pero who cares anyway. Natatapos naman ang problema, eh di hintayin ko na lang na matapos, meanwhile, tatawa na lang muna ko.



Maganda ang Hangover, unpredictable movie kasi. Hindi ganon kadami ang funny moments, pero sure naman na mapapatawa sa mga funny scene.

They